Προφιλ

Η φωτογραφία μου
Αρχιτέκτων Μηχανικός Ε.Μ.Π., MSc in Design & Digital Media Edinburgh University, DrPhil Πανεπιστημίου Αθηνών

15 Σεπτεμβρίου 2003

Αρχιτεκτονική αναπαράσταση και ψηφιακά μέσα

Ο πρωτότυπος τίτλος της ερευνητικής εργασίας είναι: "Architectural representation and digital media: The computer as representative medium for the architect and expressive medium of conceptual ideas"
Μια μικρή μεταφρασμένη εισαγωγή παρατίθεται στα ελληνικά:
Το ζήτημα της αρχιτεκτονικής αναπαράστασης ως οχήματος της αρχιτεκτονικής σκέψης ανάγεται σε ζητούμενο αντίληψης, ερμηνείας και αναδημιουργίας της πραγματικότητας μέσα από τον αρχιτεκτονικό σχεδιασμό. Η αναπαράσταση συμβαίνει δια μέσου κάποιου εργαλείου, το οποίο βοηθάει, προκειμένου να αποτυπωθεί με οπτικό κυρίως, αλλά και όχι μόνο, τρόπο η πραγματικότητα. Με άλλα λόγια, μπορούμε να πετύχουμε την οπτικοποίηση της πραγματικότητας, δηλαδή την μεταφορά και αποτύπωσή της σε μια γλώσσα συμβολική.
Το κυρίαρχο και πρωταρχικό εργαλείο, δηλαδή μέσο της αναπαράστασης, θεωρείται ο εγκέφαλος και οι ψυχονοητικές διεργασίες που λαμβάνουν χώρα σε αυτόν και έπονται τα οποιαδήποτε σχεδιαστικά μέσα είτε αναλογικά είτε ψηφιακά. Σε κάθε περίπτωση, από την σύλληψη της ιδέας μέχρι την τελική αποτύπωσή της στο χαρτί ή στην οθόνη, μεσολαβούν πολλά –όπως θα τα ονομάσω- τεχνολογικά επίπεδα ή εργαλεία.
Ο αρχιτεκτονικός σχεδιασμός ανάγεται επομένως σε ζήτημα αναπαράστασης της πραγματικότητας, μια διαδικασία που περιλαμβάνει τα παρακάτω στάδια: αντανακλαστικές αντιδράσεις σε κάποια αρχικά ερεθίσματα (reflect), την αντίληψη δια μέσου των αισθήσεων (percept) και τέλος την σύλληψη κάποιας ιδέας (concept), που βασίζεται επί της ουσίας σε νοητικές προκατασκευές του νου.
Οπωσδήποτε, ύστερα από μια συρροή εμπειριών και ερεθισμάτων, σταδιακώς αυτές οι εμπειρίες καταχωρούνται, ταξινομούνται και αξιολογούνται. Έτσι προκύπτει μια νοητική κατασκευή, οπότε και ο τρόπος, βάσει του οποίου αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα, φαίνεται πως στηρίζεται σε προϋπάρχουσες έννοιες και διαδικασίες. Επομένως, θα μπορούσαμε να πούμε ότι μέρος της πρόκλησης για δημιουργία είναι να καταφέρουμε να συνειδητοποιήσουμε αυτές τις νοητικές δομές και τα συστήματα που πλαισιώνουν τη σκέψη μας, ώστε ενώ παράλληλα συμπεριλαμβάνονται κάποια ψυχονοητικά κομμάτια, αποκλείονται κάποια άλλα . Σε αυτή τη διαδρομή της σκέψης, η χρήση των μέσων σχεδίασης (CAD, πολυμέσα) και η κατανόηση της ψηφιακής λογικής, έναντι της αναλογικής, μπορούν να προσφέρουν πολλά.
Άξονας της εργασίας είναι η διερεύνηση της θέσης του σχεδιαστή-δημιουργού, όταν έχει να αντιμετωπίσει τη «δύναμη» του ψηφιακού μέσου που διαθέτει τεχνητή νοημοσύνη και προσφέρει έτοιμα εργαλεία για δημιουργία. Στο κείμενο αναπτύσσονται:
• η σύγκριση αναλογικού και ψηφιακού
• η «ευθύγραμμη» ή μη ανάπτυξη ενός «επιχειρήματος»: linearity/non-linearity
• ο ψηφιακός καμβάς ως περιβάλλον εργασίας
• η σχέση αλληλεπίδρασης μεταξύ του χρήστη-σχεδιαστή και του ψηφιακού μέσου
• η εναλλαγή ρόλων
Επιπλέον προσεγγίζεται η σχέση της αναπαράστασης με:
• τη γλώσσα
• την έκφραση
• την οπτική «πλαισίωση»
• το αόρατο: invisible